Maandelijks archief: oktober 2015

Anderhalve week verblijf in het Interhouse Hostel in Bishkek gaat snel voorbij.  Véél rusten, terug op krachten komen met goede en afwisselende voeding, en wat van de stad en zijn bewoners genieten. Veel is er in Bishkek niet te zien, nochtans waren onze dagen goed gevuld.  We fietsten hier slechts enkele kilometers, doch doorkruisten alle dagen de stad en liepen gemiddeld 6 à 10 km per dag. Hoewel Kirgizië een arm land is, is daar weinig van te merken in Bishkek : grote lanen die haaks op elkaar staan, mooie grote parken, grote bombastische gebouwen aan het Too Alu-plein, moderne banken, grote moderne en luxueuze  warenhuizen en shoppingscentra, veel restaurants met afwisselende gerechten, grote en moderne wagens,  veel universiteitsstudenten ….. Maar de voetpaden zijn veelal slecht, zelfs op grote boulevards.  Anderzijds hebben de autobestuurders hier wel veel respect voor de voetgangers en wordt er gestopt aan zebrapaden. Voldoende geld afhalen is wel een probleem, maar met de nodige inventiviteit slaag je er toch in om 500 $ of méér af te halen.  Bij de  bankautomaten kun je hier maximaal 8.000 Som of 100 $ tegelijk afhalen, wat genoeg zegt over de levensstandaard hier in Kirgizië. Nagenoeg alle grootwarenhuizen en banken worden  binnenin bewaakt door veiligheidsagenten en iedere bezoeker wordt gescand en moet zijn zakken deponeren in een kluisje alvorens de verkoopsruimte of de bankkantoren te betreden. De Osh-Bazaar is echt wel een bezoek waard : duizenden en duizenden verkoopstandjes in containers gegroepeerd per sector, groente en fruitstalletjes in overvloed met blinkende rode appels want die worden hier meestal opgepoetst , kleinhandel verkoop van de meest ondenkbare voorwerpen, een propere en hygiënische vleeshal, kapperszaken, schoenmakers, herstellers van naaimachines, kleding op karretjes gewoon op de straat, verkoop van kartonnen dozen, leurders met verkoop van GSM-kaarten  … teveel om allemaal op te noemen. Toen we onze intrek namen in het Interhouse Hostel zat het hier nog afgeladen vol met trekkers en kon je haast nooit koken voor 21 uur omdat de keuken constant gebruikt werd ; nu is het hier leeg, het trekseizoen is definitief voorbij. Toen we hier aankwamen was het slecht en koud weer, doch de laatste dagen konden we genieten van heerlijk na-zomerweer.  Maandag vliegen we naar New Delhi waar het 30 °C is en voorspellen ze hier sneeuw en temperaturen van -6 °C tot 1 °C.  Onze fietsen zijn reeds ingepakt en we hebben nog eens een wasje gedaan. 

De foto’s van Kirgizië (Kyrgyzstan) staan ook onder de rubriek van de “Stan”-landen.

Toen we zondag 18 oktober in Osj het Guesthouse uitreden hadden we er weer zin in.  De weg naar Bishkek lachte ons toe … 670 km zouden we overbruggen in 11 à 12 dagen, een héél mooi traject door de bergen met 2 passen boven de 3.000 m.  Maar na enkele kms kwam er een dikke mist opzetten en begon het te miezelen.  We vorderden goed,  doch na 20 km was de pret eraf toen het begon te regenen.  De kortste weg naar Bishkek loopt hier door Oezbekistan, maar omdat we geen Visum meer hebben voor dat land moesten we een hele omweg maken via het stadje Ozgön, waar we op de middag een lekkere warme soep gingen drinken om ons wat op te warmen.  Het landschap blijft mooi en het is zeer opvallend dat men in Kirgizië grote kuddes paarden op en langs de weg ziet.  Gezien het nog te vroeg was om te stoppen, besloten we door te rijden naar Jellal-Abad waar we in de late namiddag als echte waterkiekens  belandden in CBT-Guesthouse  Ibrahimov.  Het Guesthouse was OK, doch ondanks het koele en natte weer steken de Kyrgiezen nog geen kachels aan en was het dus moeilijk om onze kleren droog te krijgen.  ’s Anderendaags vertrokken we wat later toen minder hard regende, maar het was een maat voor niets want na amper 10 km gingen de hemelsluizen weer open.  We reden die dag amper 54 km tot in de buurt van Kochtor-Ata waar we in een hotelletje sliepen.  ’s Avonds namen we er een moeilijke maar achteraf gezien een rechtvaardige beslissing om met een taxi naar Bishkek te rijden.  Het begin van de rit verliep door licht heuvelend terrein, langs vele drukke stadjes waar het overal markt was,  en mens en dier liepen willekeurig heen en weer over de drukke M41.  Eens voorbij Tash-Kömür volgden we de mooie Naryn-rivier, langs een aantal stuwmeren en reden we  van de ene kloof in de andere … wondermooi, we hadden het zo graag gefietst, maar achteraf gezien is het toch een juiste beslissing geweest.  Na Kara-Köl werden de bergen steeds hoger en spectaculairder en na Toktogul kwamen we in het hooggebergte door een regio van haast 150 km zonder echte bewoning, geen voorzieningen en sprookjesachtig landschap met een dik sneeuwtapijt.  De weg naar de 3.586 m hoge “Too-Ashuu Pass”  was zéér steil met veel bochten, vrachtwagens  kropen als slakken naar boven.  Op 3.180 m hoogte ligt een zéér gevaarlijke tunnel met uiterst slecht wegdek.  Toen we er aankwamen was de tunnel tijdelijk gesloten omdat een grote kudde paarden door de tunnel  liep.  Na een ½ uurtje mocht het verkeer doorrijden en volgde er een spectaculaire afdaling van 65 km tot in Kara-Balta, waar we de weg opdraaiden naar Bishkek.  We namen onze intrek in het gezellige Interhouse, een hostel voor trekkers en bikers.  Tijd om aan ons Visum-dossier voor India  te werken. 

mooie landschappen onderweg

een dikke laag sneeuw naast het wegdek

de kudde paarden heeft de tunnel juist verlaten, verkeer rijdt tussen de kudde

Op donderdag 22 oktober trokken we naar de Indische Ambassade, maar stonden voor een gesloten deur omdat het een Holyday was in India en alle officiële instanties gesloten zijn … d’as al den derde keer dat ze ons zoiets lappen.  Dan maar een uitstapje naar de luchthaven gemaakt om informatie in te winnen over vluchten en fietsvervoer.  Bij de terugkeer in de stad viel er sneeuwwater, maar tegen de avond lag er al een mooi  wit laagje op daken en bomen.

Dagenlang rijden op een hoogvlakte van méér dan 4.000 m eist zijn tol.  De karige en weinig afwisselende voeding, minder zuurstof , zéér slechte wegen, véél stof, MAAR onvergetelijke landschappen !!!   We waren beiden leeggereden en waren aan rust toe.  Omdat er tussen Sary-Tash en Osj weinig overnachtingsmogelijkheden zijn hebben we onzen duim gebruikt om Osj te bereiken.  Een vriendelijke driver bracht ons 186 km verder naar Osj, waar we incheckten in het TES-Guesthouse, een ontmoetingsplaats van trekkers van over de hele wereld. Kirgizië is totaal anders dan Tajikistan : goed geasfalteerde wegen, méér verkeer, modernere auto’s, veel ingevoerde wagens uit Groot-Brittannië, véél paarden langs de wegen, grotere winkels met méér aanbod, goede gevarieerde  keuken, maar het blijft een onverstaanbare taal voor ons. Na Sary-Tash volgde een stevige beklimming naar de Taldyk Pass (3.655 m) met nadien een spetaculaire afdaling van méér dan 10 km

In het TES-guesthouse ontmoetten we het Australische koppel  Tim en Hetty die richting Pamir rijden, de Fransman  Jerôme  en de Engelsman Raj (van Indische origine) die na een wachttijd van bijna één maand hun visum van Pakistan ontvingen uit hun thuisland en nu samen fietsten naar China, richting Karakorum Highway (KKH).  We zagen er ook de  Hong Konger Li die op Koga-fiets (die hij via het internet kocht) naar Zwitserland rijdt, een Zwitser op weg naar de Pamir, de Nederlander Martijn op weg naar Bisjkek.  Enkele dagen geleden kwam Youri  hier aan, een dertigjarige fietsenmaker  uit Kluisbergen die in 12 dagen door het Pamirgebergte reed.   Kort voor ons vertrek kwam hier nog het Australische koppel  Paul en Lisette aangereden die hier komen uitrusten voor ze naar hun thuisland terugvliegen. Het is hier ’s avonds een gezellige sfeer als de meeste aan het kokkerellen zijn in de keuken van het Guesthouse … de meesten koken  vegetarisch, er wordt veel informatie uitgewisseld over de routes en de Australiërs zijn nieuwsgierig naar het levenspatroon in België.  Iedereen verteld over zijn belevenissen onderweg.  ’s Morgens is er een goed en gezellig ontbijt met verse producten en gerechten van eigen baksel.  De rest van de dag wordt er wat aan de fietsen gesleuteld of werkt men zijn dagboek of internetsite bij en wordt er gerust op het gezellige terras.

De Pamir-Highway M41 loopt door één van de ruigste gebergten ter wereld.  Het is tevens de tweede hoogste internationale berijdbare weg ter wereld.  Mooie maar ruwe berglandschappen.  Kleine dorpjes met weinig voorzieningen.  Mensen die leven in armmoedige omstandigheden : geen stromend water, vaak geen stroomvoorzieningen.  Ze behelpen zich met zonnepaneeltjes of een generator.  Er zijn weinig TV-toestellen en Internet is een zeldzaamheid.  In Murghab was één internetlocatie “American Space Act” maar toen wij er waren was het buiten gebruik. In de dorpen kleine winkeltjes met weinig artikelen : o.a.  producten voor basishygiëne,  snoep en héél véél koekjes, maar geen flessen met mineraal water, enkel spuitwater.  De meeste mensen bakken zelf hun brood en hebben een klein groentetuintje.  Vlees komen we maar sporadisch tegen.  Enkel in de steden en de grotere dorpen worden  fruit en groenten aangeboden. De woningen zijn niet geïsoleerd en een stoof is de keuken is vaak de enige warmtebron.  De kachels worden aangemaakt met gedroogde grasbundels en gestookt met gedroogde koe- of yak-uitwerpselen.  De mensen kleden zich wat warmer om aan de koude te weerstaan.  De huizen liggen vol met grote tapijten en de mensen slapen op de grond onder één of meerdere dikke dekens, gewoonlijk met hun kleren aan.  Een teken van rijkdom kan men zien als de mensen een grote kast hebben in hun living waarin al hun bezittingen staan tentoongesteld.  De toiletten anderzijds zijn steeds in een apart hokje, meestal z’n 20 m of méér van de woning met binnenin één gat in een houten plankenvloer (foto 4451)(geen plezier met diarree) en soms toiletpapier als schuurpapier. Het dagelijkse leven is héél hard en begint  bij zonsopgang.  Om 7 uur zie je al veel kinderen, na een sobere broodmaaltijd,  te voet naar school vertrekken in hun uniform, vaak vele kilometers ver door de bergen, om in de vroege namiddag die vele kilometers terug naar huis te lopen.  Langs de weg staan veel mensen te wachten, in de hoop opgepikt te worden door een wagen.  Anderen trekken met één of twee koeien of enkele geiten naar een graasland.   De meeste wegen zijn slecht, veel offroad met diepe putten en verbrokkeld asfalt.  Wegen kapotgereden door de zwaar beladen vrachtwagens die constant tussen Dushanbe en Kashgar rijden.  De weg M41 is van nationaal belang en wordt heel het jaar berijdbaar gehouden in het belang van de economie tussen beider landen.